Κουτσουπίτσα forever!!

Η Κουτσουπίτσα ήταν το turning point της μικρής μας ιστορίας.

Μπήκε στη ζωή μας σαν σίφουνας και άλλαξε τα πάντα!! Αν και δυο μηνών σποράκι είχε τον τσαμπουκά και τον χαρακτήρα να μας στρώσει όλους και να μας φέρει στα νερά της. Ακόμη και σήμερα παραμένει σταθερά αρχηγός της αγέλης μας και σφυγμός της γατοοικογένειας. Τώρα βέβαια έχει και ανταγωνισμό αλλά προς το παρόν τον κανονίζει.

Η Κουτσουπίτσα είχε κάνει μεγάλη καριέρα στα σπίτια των εθελοντών της Γατοομάδας που την βρήκε όταν ήταν πολύ πολύ μικρούλα. Όπου και αν φιλοξενήθηκε ξεχώρισε για την κοινωνικότητα και την προσαρμοστικότητα της και για τον εξαιρετικό χαρακτήρα της. Παιχνιδιάρα ,έξυπνη, περίεργη και καταφερτζού μπορούσε από μωρό να σε κάνει δικό της. Θυμάμαι ακόμη την πρώτη φορά που πήγα να την δω στο σπίτι της Έλενας. Με υποδέχτηκε προσωπικά και μάλιστα όταν την πήρα αγκαλιά με μύρισε γύρισε μια βόλτα στην αγκαλιά μου και κοιμήθηκε στα πόδια μου. Δεδομένης της κατάστασης που είχα στο σπίτι με την Νεφέλη αυτά ούτε στα όνειρα μου τα έβλεπα πια και συγκινήθηκα πάρα πολύ. Δεν ήταν παραπάνω από μια χούφτα γατάκι…. Λόγω της ιδιαιτερότητας της όπως φαντάζεστε η Κουτσουπίτσα είχε πάρα πολλούς μνηστήρες αλλά επειδή εμείς ήμασταν η πιο απελπισμένη περίπτωση κερδίσαμε και η Γατοομάδα την κατοχύρωσε σε εμάς. Έτσι ενάμιση μήνα περίπου από την άφιξη της Νεφέλης ήρθε η Κουτσουπίτσα.

Αυτή τη φορά ήμουν οργανωμένη και αποφασισμένη να μην κάνω τα ίδια λάθη. Η προσαρμογή της μικρής έγινε επιστημονικά!!! Πήρα ένα μεγάλο λαγόκλουβο και την έβαζα μέσα τις ώρες που έλειπα από το σπίτι για να μπορεί να την πλησιάσει η Νεφέλη χωρίς να την τραυματίσει ή να την τρομάξει γιατί είχαν και μια διαφορά τάξης μεγέθους!!! Ο Δαυίδ και ο Γολιάθ!!! Όταν ήμουν σπίτι ούτως η άλλως η Νεφέλη ήταν εξαφανισμένη οπότε άφηνα την μικρή ελεύθερη να εξερευνήσει το καινούργιο της σπίτι. Εκείνη βέβαια την ενδιέφερε ο χώρος, εγώ το φαί της αλλά κυρίως την ενδιέφερε η Νεφέλη γιατί είχε μεγαλώσει σε ένα σπίτι γεμάτο γατάκια για να παίζει και δεν ήθελε να είναι μόνη της. Ετσι λοιπόν γυρνούσε μέσα στο σπίτι και ξετρύπωνε την άλλη, ρουφιανεύοντας όλες τις κρυψώνες της μία προς μια. Έτσι και εγώ τις έκλεινα μια προς μια και άφησα μόνο δυο, τις πιο εύκολα προσβάσιμες σε μένα. Τις πρώτες μέρες ήταν δύσκολα τα πράγματα και κυρίως το βράδυ γιατί η Κουτσουπίτσα δεν ήθελε να είναι κλεισμένη στο κλουβάκι και έκλαιγε μέχρι να την πάρει ο ύπνος. Η δική μου καρδία βέβαια χίλια κομμάτια και για ύπνο ούτε λόγος. Κοιμόμουν γύρω στις 4 και ξυπνούσα στις 7 από τα κλάματα επίσης γιατί ξυπνούσε η μικρούλα και διαμαρτυρόταν. Τι γινόταν εκείνες τις ώρες που κατάφερνα να κοιμηθώ δεν το έμαθα ποτέ. Αυτό που ξέρω είναι ότι από την τέταρτη μέρα και έπειτα επειδή δεν ήξερα και τι γίνεται μεταξύ τους έβαλα το βράδυ την μικρή στο κλουβάκι για ύπνο αφού είχε αποκοιμηθεί στην αγκαλιά μου αλλά δεν έκλεινα το πορτάκι και πήγα για ύπνο με το ένα μάτι ανοιχτό. Γύρω στις τρεις άκουσα ένα βραχνό κχχχχχχχχχχχχχ. Σύρθηκα στο άλλο άκρο του κρεβατιού όσο πιο αθόρυβα μπορούσα για να μην με καταλάβουν και εξαφανιστεί η Νεφέλη και τις είδα. Στεκόντουσαν φάτσα με φάτσα σε θέση μάχης και η μεγάλη έκανε κχχχχχ στην μικρή. Η μικρή δε προσπαθούσε να πλησιάσει την μεγάλη αλλά όταν ένιωσε απειλή της έχωσε δυο ψιλές και υποχώρησε. Κυνηγήθηκαν γύρω από το κλουβάκι και ξανασταμάτησαν η μια απέναντι στην άλλη. Ξανά η Νεφέλη κχχχχ και φεύγει.Η μικρή τρέχει από πίσω της και της βουτάει την ουρά. Γυρνάει απότομα η μεγάλη την κοιτάει και τρέχει να κρυφτεί. Η μικρή δεν την ακολουθεί, βρίσκει ένα ποντίκι στο χαλί και αρχίζει να παίζει. Κάπου μετά γιατί από αυτό το έχασα μάλλον με πήρε ο ύπνος κρεμασμένη ανάποδα στο κρεβάτι. Το πρωί πάντως σηκώθηκα να βρω την Κουτσουπίτσα να παίζει σώα και αμέριμνη με άλλο ποντίκι και αποφάσισα να πάρω το ρίσκο να την αφήσω όλη μέρα έξω. Εξάλλου ήταν αγωνίστρια. Και ο Θεός βοηθός….

Από εκείνη την μέρα και μετά η εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Σε λίγες μόνο μέρες η Νεφέλη άρχισε να βγαίνει και την μέρα από τις κρυψώνες τις και να παίζει με την μικρή αλλά και με τα παιχνίδια που η κακομοίρα μάλλον δεν ήξερε να χρησιμοποιήσει πριν έρθει η μικρή μουσίτσα που ήταν πλήρως ενημερωμένη για όλο το στοκ του JUMBO. Βέβαια σε κάθε περίπτωση σε απόσταση ασφαλείας από εμένα και με την προϋπόθεση ότι δεν θα κουνηθώ από την θέση μου. Ένα τσικ να έκανα εξαφανιζόταν για το υπόλοιπο της ημέρας. Το βράδυ όμως γινόταν πάρτι στο σαλόνι. Τι κυνηγητά, τι παλέματα, τι παιχνίδια. Οι δύο τους τα πήγαιναν περίφημα και έτσι τουλάχιστον κατάφερα το μισό από αυτό που ήθελα να πετύχω. Έδωσα μια παρεούλα στην Νεφέλη και την έβγαλα από τα ανήλιαγα ,ήθελα να πιστεύω ότι ήταν καλύτερα πια ίσως και ευτυχισμένη. Αλλά μεταξύ μας υπήρχε ακόμη τεράστια απόσταση. Τουλάχιστον είχα την μικρή να ζουλάω και να παρηγοριέμαι!!!

Εννοείται ότι στο μεταξύ η ιστορία μας είχε γίνει καθημερινό σήριαλ σε for a και ήμασταν και σε ανοιχτή γραμμή με την Γατοομάδα. Μπορεί αυτό να φαίνεται υπερβολικό και τώρα μετά από ένα χρόνο που κάθομαι και τα σκέφτομαι ξανά όντως φαντάζει λίγο too much αλλά αυτό είναι το αποτέλεσμα του να προσπαθείς να κάνεις υπεύθυνα κάτι δυστυχώς. Δεν ντρέπομαι καθόλου για τις χαζές ερωτήσεις που έκανα ούτε που για 2 μήνες δεν είχα άλλο νταλκά και συζήτηση. Τώρα απολαμβάνω όλη αυτή την επένδυση και σε χρόνο και σε κόπο και σε ψυχή και σε ξενύχτι. Έτσι ένιωσα και στο πετσί μου τι θα πει ζωντανό πλάσμα και όχι λούτρινο κουκλάκι και βεβαιώθηκα ακόμη περισσότερο ότι ναι ήμουν έτοιμη να κάνω θυσίες και να συμβιβαστώ στην καθημερινότητα μου για να έχω ένα ,δυο πια ζωάκια. Και επίσης να πάρω την ευθύνη για τα λάθη μου. Και μετά το διάστημα προσαρμογής όλα ήταν πιο εύκολα. Έμενε μόνο να δω τι θα γίνει με το Νεφελάκι που ακόμη μου το έπαιζε δύσκολη. Αλλά πια είχα πιο πολύ πίστη στον εαυτό μου και θα την κατάφερνα.

Και ούτε μια μέρα δεν πέρνα που να μην σκεφτώ πόσα πολλά χρωστάω στο μικρό πορτοκαλί τερατάκι μου που με σκλάβωσε για πάντα…….:)))))