Η φωτό είναι απο πολύ αργότερα....
Ας τα πάρουμε λοιπόν από την αρχή.
Πρώτη και καλύτερη στο σπίτι και την καρδιά μου μπήκε η Νεφελίτσα!! Εδώ βέβαια μπορεί να φαίνεται σαν τρίτη πρωταγωνίστρια αλλά αυτό έχει να κάνει με το χαρακτήρα της που είναι ήρεμος και υποχωρητικός και δεν μπορεί με τίποτα να ανταγωνιστεί την τρέλα με κορδέλα που έχει το πορτοκαλί λόμπυ.
Ξεκινώντας λοιπόν να ψάχνω γατάκι εκείνη την εποχή για να πω την αλήθεια δεν είχα ιδέα ότι είναι τόσο εύκολο να το βρεις στο διαδίκτυο. Βρήκα βέβαια μερικά γατάκια τα οποία ήταν από παλιές αγγελίες ή στην Αθήνα ή γενικά δεν βόλευε να έρθουμε σε επαφή. Φυσικά οι δικοί μου που ήξεραν ότι ψάχνω γατάκι μου έλεγαν ότι θα μου δώσουν από το χωριό τους, γατιά να θέλω, βράζει ο τόπος και άλλα. Δεν ξέρω πως ακριβώς το είχα αντιληφτεί τότε αλλά μου φαινόταν λογικό και περίμενα να φιλοτιμηθεί κάποιος από αυτούς να μου φέρει ένα «δικό» μας γατάκι. Η μάλλον δυο γατάκια γιατί είχα αποφασίσει εξ αρχής να πάρω δύο για να προσαρμοστούν καλύτερα και να έχουν παρέα το ένα το άλλο. Υπήρχε η περίπτωση να βρω και δυο αδερφάκια που το θεωρούσα ιδανικό. Δεν με ένοιαζε ιδιαίτερα το φύλο ούτε το χρώμα αν και είχα μια προτίμηση στις τιγρίτσες. Ακριβώς αυτό λοιπόν μου υποσχέθηκε ένας φίλος ότι θα μου φέρει. Δυστυχώς βέβαια δεν είναι όλοι τυπικοί στις υποσχέσεις τους και αναγκάστηκα να περιμένω αρκετό καιρό για δυο μικρές αδερφούλες. Τόσο που τελικά πήρα μόνο την μια γιατί ένα αυτοκίνητο πρόλαβε να πάρει τη ζωούλα της άλλης ,μιας πανέμορφης ταρταρουγίτσας. Κάπως έτσι λοιπόν μπήκε στη ζωή μου η Νεφελίτσα.
Η Νεφελίτσα ήταν μια γατούλα που μεγάλωσε στην αυλή ενός χωριού μαζί με τη μαμά και τα αδέρφια της και μπόλικο άλλο σόι από ανεξέλεγκτες γεννήσεις σε ημιάγρια κατάσταση. Δεν ήταν εξοικειωμένη με τους ανθρώπους ,αν και την τάιζαν, επιπλέον όταν ήρθε στα χέρια μου είχε ήδη διαμορφώσει ένα χαρακτήρα, ήταν περίπου 5-6 μηνών. Αυτό βέβαια μπορεί να μην σημαίνει και τίποτα αλλά ένα ημιάγριο γατάκι αυτής της ηλικίας που δεν ξέρει από ανθρώπους δεν είναι γάτα για αρχάριους. Και θα σας εξηγήσω τι εννοώ. Πρώτον θέλει ειδική διαχείριση (άρα γνώση) από την στιγμή που θα έρθει στο σπίτι, ένα τόσο ξένο για αυτήν περιβάλλον, δεύτερον θέλει εκπαίδευση για να εξοικειωθεί με αυτό και με τους ανθρώπους και τρίτον θέλει υπομονή.
Από τα παραπάνω τρία μόνο την υπομονή είχα οπότε όπως καταλαβαίνετε έκανα κορυφαία λάθη με την Νεφέλη. Πρώτα και καλύτερα μόλις τη έφερα σπίτι ,απίστευτα στρεσαρισμένη και τρομοκρατημένη μέσα στο γατοφόρο της περίμενα να βγει να κάνει μια βόλτα γύρω γύρω και μετά να την ταΐσω και να έρθει να κοιμηθεί στην αγκαλιά μου!!! Μπορεί και να γινόταν έτσι τα πράγματα στην ονειροχώρα αλλά η πραγματικότητα ήταν ,και λογικά, πολύ διαφορετική. Το γατάκι μόλις το αμόλυσα μέσα στο σπίτι έτρεξε να κρυφτεί στο πρώτο ανήλιαγο μέρος που μπόρεσε να βρει και δεν ξαναβγήκε. Τις επόμενες δυο εβδομάδες τις πέρασε με το να ανακαλύπτει καινούργιες και πιο απόκρυφες κρυψώνες και φυσικά δεν την είδα. Πέρα από κάποιες ουρές και σκιές αυτή ήταν η επαφή μας τις πρώτες 20 μέρες κοντά!!! Έφαγε πρώτη φορά μετά από 4 μέρες και ήξερα ότι είναι ζωντανή από τις λειψές κροκέτες στο πιατάκι και τα δωράκια που μου άφηνε στην άμμο. Το περισσότερο διάστημα δεν μπορούσα καν να την βρω (έχω και μάρτυρα και μάλιστα ειδικό) . Όταν ανακάλυπτα μια κρυψώνα έβρισκε άλλη και ήταν συνέχεια χαμένη. Έβγαινε μόνο όταν κοιμόμουν ή έλειπα. Όπως καταλαβαίνετε ήμουν απελπισμένη!!! Και γιατί δεν μπορούσα να την έχω κοντά μου και γιατί δεν υπήρχε πρόοδος μεταξύ μας και γιατί ένιωθα ότι τυραννιέται το ζωάκι δεν ήταν αυτή η ζωή που ήθελα να του προσφέρω αλλά κυρίως γιατί ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ.
Απευθύνθηκα σε fora και έτσι ήρθε στο δρόμο μου η γατοομάδα και όχι μόνο. Δοκίμασα και προσπάθησα να εφαρμόσω όλες τις συμβουλές που μου έδωσαν αλλά δεν πέτυχα και πολλά πράγματα. Η Νεφέλη εξοικειώθηκε με το χώρο και έγινε expert στο να μου ξεφεύγει σε κάθε περίπτωση. Για να φανταστείτε το χάλι μου ένα μήνα κοντά δεν ήξερα αν είχα γατούλα ή γατούλη. Το πως το ανακαλύψαμε θα σας το πω άλλη στιγμή. Αφού λοιπόν έκανα ότι μπορούσα είχα μόνο μια ακόμη επιλογή. Ένα δεύτερο γατάκι που να ξέρει από ανθρώπινο περιβάλλον μπας και γίνει τίποτα.
Τι έπρεπε να έχω κάνει για να αποφύγω όλα αυτά;
Να φροντίσω να πάρω τη γνώμη ανθρώπων που ξέρουν από γάτες και την συμπεριφορά τους και να μην μείνω στο στερεότυπο των κινουμένων σχεδίων της γάτας που γουργουρίζει μπροστά στο γάλα και κοιμάται στην αγκαλιά σου. Είχα προβλέψει μέχρι και για το υγρό που καθαρίζουν τα αυτάκια ,είχα αγοράσει ένα σκασμό πράγματα και δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι το ζώο με έβλεπε σαν απειλή και όχι σαν μαμά. Την ξερίζωσα από το σπίτι της και την έχωσα στο δικό μου και περίμενα και ευχαριστώ… Όχι κιουρία μου δεν παίζεται έτσι το παιχνίδι.
Καταρχάς έπρεπε να την έχω περιορίσει είτε στο γατοφόρο είτε σε ένα μεγάλο κλουβάκι είτε στο μπάνιο για να νιώσει ασφάλεια μέσα σε ένα χώρο που μπορεί εύκολα να ελέγξει και μετά να την κάνω να συνηθίσει την παρουσία μου συνδυάζοντας την αρχικά με το τάισμα και αργότερα με το παιχνίδι και όχι με τον μπόγια. Να αφήσω την φυσική της περιέργεια να λειτουργήσει και να την ωθήσει στο να μάθει το σπίτι και εμένα. Να της δώσω χώρο και χρόνο και να σεβαστώ το πώς νιώθει η κακομοίρα. Αν τα έκανα όλα αυτά θα είχα πολύ πιο εύκολα και γρήγορα πετύχει να έχω ένα ευτυχισμένο γατάκι αντί να ταλαιπωρήσω και αυτήν και εμένα μήνες. Κάποια από εκείνα τα κατάλοιπα ακόμη και σήμερα τα λουζόμαστε.
Τα καταφέραμε βέβαια αλλά όχι μόνες μας. Κάποια στιγμή ήρθε το ιππικό!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου