Αγαπάς τα ζωάκια; Απόδειξη

Όταν μια πολύ καλή μου φίλη έμεινε έγκυος μου εκμυστηρεύτηκε ότι ξαφνικά από το πουθενά γέμισε ο κόσμος μπροστά της και άλλες εγκύους, παιδιά, γυναικολόγους παιδιάτρους, σχετικά site και οργανώσεις, καρότσια και παιδικά προϊόντα .Δεν έγινε κάτι μαγικό φυσικά απλά όταν η ζωή μας παίρνει μια άλλη τροπή και μπαίνουμε σε έναν άγνωστο μέχρι τότε κόσμο ανακαλύπτουμε «συναδέλφους».

Το ίδιο συνέβη και σε μένα όταν απέκτησα τις γατούλες μου. Ξαφνικά ανακάλυψα ότι στη γειτονιά μου υπάρχουν σκυλιά που τα βγάζουν βόλτα,pet shop, κτηνίατροι, for a,φιλοζωικές και ένα σωρό άλλα σχετικά περιφερειακά. Μέσα σε όλα όμως έκανα την σπουδαιότερη για μένα ανακάλυψη.

Ανακάλυψα τα αδέσποτα. Αυτά τα πλασματάκια σκιές που -ντροπή μου, αλλά είναι μια αλήθεια- προσπερνούσα πιο πριν ξαφνικά απέκτησαν υπόσταση. Η αλήθεια είναι ότι όταν μπαίνεις σε ένα τριπάκι όποιο και αν είναι αυτό σε φιλοδωρεί με ανάλογες ευαισθησίες. Πριν αποκτήσω ζωάκι δεν ανήκα βέβαια στους ανθρώπους που θα έβαζαν ποτέ φόλες ή θα γκάζωνα αντί να φρενάρω μπροστά σε ένα ζωάκι στο δρόμο. Η πικρή αλήθεια είναι όμως ότι αν δεν θέλεις να δεις κάτι δεν το βλέπεις. Άπειρες φορές προσπέρασα γατάκια που τσιμπολογούσαν στα σκουπίδια ή έτρεχαν να κρυφτούν κάτω από αυτοκίνητα. Στάθηκα τυχερή και δεν βρήκα ποτέ χτυπημένο ή πεταμένο ζωάκι αλλά και να το έβρισκα ειλικρινά δεν ξέρω τι θα το έκανα. Οι λέξεις φιλοζωική, φιλοξενία, περίθαλψη, υιοθεσία ήταν άγνωστες μέχρι να έρθει η ώρα να τις ψάξω. Είμαι σίγουρη ότι αυτό ισχύει και για πάρα πολύ κόσμο που δεν ξέρει που να απευθυνθεί. Σήμερα με το Internet ίσως να είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα γιατί οποιοσδήποτε πατάει δυο λέξεις κλειδιά και του βγαίνουν ένα σωρό πληροφορίες. Παλαιότερα και όχι πολύ παλαιότερα τέτοιες πρωτοβουλίες δεν ήταν τόσο γνωστές στους αμύητους.

Παρόλα αυτά με την ελάχιστη εμπειρία που έχω πάνω στο θέμα αδέσποτα έχω να παρατηρήσω ότι είναι μια ευθύνη που τελικά βαραίνει πολύ λίγο κόσμο ενώ δεν υπάρχει ένα επίσημο λειτουργικό σύστημα που να μπορεί να βοηθήσει την κατάσταση. Το τι φταίει και το πικρό υπόβαθρο αυτής της κατάστασης μπορώ να το υποθέσω γιατί και εγώ στην Ελλάδα ζω και νιώθω καθημερινά τα όρια και τις «προτεραιότητες» του επίσημου κράτους (για να μην το γράψω όπως το σκέφτομαι) . Βλέπω όμως πολλές πρωτοβουλίες ατομικές, συλλογικές, αποκλειστικά εθελοντικές που τρέχουν ψάχνουν βοηθούν αυτά τα πλασματάκια. Δεν μπορούν φυσικά πάντα να σου δώσουν λύση αλλά μια απάντηση, μια κατεύθυνση θα την πάρεις σίγουρα. Εν ολίγοις βοηθούν τον κόσμο να καλλιεργήσει μια στοιχειώδη υπευθυνότητα και ευαισθησία και για τον εαυτό του και για τα παιδιά του. Και όσο ψάχνεις όλο και κάποιον καινούργιο βρίσκεις που μπορεί να μην ανήκει σε καμία οργάνωση αλλά προσπαθεί ατομικά και δίνει κουράγιο σε όποιον το σκέφτεται.

Ίσως με τον καιρό όλο αυτό ,από στόμα σε στόμα και από άτομο σε άτομο( τώρα ειδικά που με το facebook δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην συνδέεται με κάποιον άλλο μέσω ενός τρίτου), να διαδοθεί, να μεγαλώσει και να αντιστρέψει αυτό το πέπλο αδιαφορίας που καλύπτει τους περισσότερους όχι μόνο για τα ζώα αλλά για τα πάντα και να διαλύσει τα στερεότυπα. Ίσως εάν γίνουν πολλοί όσοι θα περιμάζευαν ένα ζωάκι από το να πουν «αχ το καημένο, ε έτσι είναι τι να κάνουμε» να σταματήσουν να πιστεύουν ότι όσοι ασχολούνται ενεργά με τα ζώα είναι γραφικοί μισάνθρωποι (περιληπτικά) ή σαλεμένες γεροντοκόρες και αναρχοοικολόγοι. Δεν θα επεκταθώ γιατί δεν ξέρω αν είναι για γέλια ή για κλάματα.

Βέβαια όσοι ασχολούνται με τα ζώα και ειδικά με τα αδέσποτα δεν ιδρώνει το αυτί τους από τέτοια και δικαίως γιατί προσωπικά απορώ με το κουράγιο και την αντοχή τους στην απογοήτευση, την αχαριστία, την αδιαφορία, τον πόνο και το θάνατο. Αυτοί σίγουρα θα έχουν πολλές ιστορίες να πουν για το θέμα και σίγουρα διεκδικούν και περισσότερες δάφνες.

Το concept είναι όμως να αντιληφθούμε ότι όλοι μπορούμε να βοηθήσουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Επειδή και εγώ ανήκω στους ανθρώπους που δεν μπορούν να ασχοληθούν ενεργά με το θέμα για πάρα πολλούς λόγους έψαξα να βρω τι μπορεί να κάνει κανείς εναλλακτικά. Πάρα πολλά πράγματα .
Αρχικά να ενημερωθεί και με τη σειρά του να ενημερώσει για τον αγώνα που δίνεται γύρω από τα αδέσποτα.
Να βάλει ένα αφισάκι στο μαγαζί του, να δώσει ένα φυλλάδιο, να ανοίξει μια σχετική συζήτηση με ανθρώπους που πιστεύει ότι μπορεί να ενδιαφέρονται, να ενισχύσει υλικά ή οικονομικά μια οργάνωση, να βγάλει ένα πιατάκι φαγητό και νεράκι για τα ζωάκια στη γειτονιά του. Να μεγαλώσει τα παιδιά του με αγάπη προς τα ζώα και σεβασμό στη ζωή γενικότερα.

Αν έχει ζωάκι να μοιραστεί τις εμπειρίες του(εδώ κολλάμε και εμείς:D).

Γενικά να είναι θετικά διακείμενος κάποιος είναι μεγάλο βήμα και ας φαίνεται λίγο. Να έχει ανοιχτές κεραίες. Όταν κάτι υπάρχει μέσα σου κάποια στιγμή μπορεί να ωριμάσει και σε κάτι ουσιαστικότερο και ποτέ δεν ξέρεις αυτά που θα πεις πόσο θα επηρεάσουν κάποιον άλλο.

Στη ζωή υπάρχουν οι στρατιώτες που θα βγουν στο δρόμο και θα φάνε τον πόλεμο, την πίκρα και τη «βρώμικη» δουλειά αλλά υπάρχουν και όλοι οι άλλοι που από πίσω χτίζουν κομμάτι κομμάτι τον κόσμο που ζούμε. Και πραγματικά αν ο καθένας έκανε μια μικρή προσπάθεια η διαφορά θα ήταν μεγάλη.

Το βλέπω από τον εαυτό μου. Πέρα από τα δικά μου δύο αρχικά γατάκια , πέρασαν από τα χέρια μου άλλα δύο κακότυχα αδέσποτα, το ένα το κράτησα (με δική μου επιλογή- είχε βρει σπιτάκι) το άλλο χαρίστηκε και ζει ζωή χαρισάμενη. Την προηγούμενη εβδομάδα ήρθε στην πρασιά μου ένα άσχημα τραυματισμένο γατάκι από τα αδέσποτα της γειτονιάς. Το μάζεψα και αυτό και το αδερφάκι του. Η περίθαλψή του στοίχησε ελάχιστα χρήματα και τα κατάφερε, έζησε. Δεν έχω χώρο της προκοπής να τα φιλοξενήσω αλλά βρέθηκε μια λύση ανάγκης. Είναι μικρά και θα προσπαθήσω να τους βρω σπιτάκι μέσω της γατοομάδας και όποιου μέσου μπορέσω. Αν δεν βρεθεί σουπερ σπίτι, θα βρεθεί μια λύση και θα έχουν μια δεύτερη ευκαιρία και ότι γίνει. Κανείς δεν ξέρει το μέλλον και δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να το επηρεάσει αλλά τώρα, σήμερα είναι σημαντικό να αντιδρά.

Αν υποθέσουμε ότι δεν θα ξανατύχει να βρω γατάκι από δω και πέρα, θα έχει ένας τυχαίος και άσχετος άνθρωπος (moi!)βοηθήσει να σωθούν 4 γατάκια. Σκεφτείτε τι διαφορά θα έκανε αν ο καθένας φρόντιζε για 1 ζωάκι σε όλη τη ζωή του. Μπορεί να φαίνεται αφελής η στατιστική αλλά στην ουσία δεν είναι. Αν βγούμε από το καβούκι μας για οποιοδήποτε λόγο μπορούμε να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα και τον κόσμο που ζούμε πιο ανθρώπινο.

Και η δράση είναι καταλύτης του εαυτού της. Αυτό σας το υπογράφω.

ΥΓ. Χαρίζονται δυο ασπρόμαυρα αρσενικά γατάκια ο Ηρακλής και ο Φάνης. 3μιση μηνών πληροφορίες προσεχώς…

Γιατρέ ....αρρώστησε!

Όλα τα ζωάκια έρχεται κάποια στιγμή που όπως και εμείς άλλωστε θα αρρωστήσουν… Τι κάνουμε όταν συμβεί αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο.
Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να ασχοληθούμε. Οk, σίγουρα ένας αρχάριος γατογονιός θα σκεφτεί ότι ζώο είναι και έχει αντοχές. Αυτό άλλωστε θα τον διαβεβαιώσουν και οι γύρω του αν δεν ξέρουν περισσότερα. Σίγουρα τα ζώα έχουν μεγαλύτερες αντοχές από τον άνθρωπο (σε κάποιες περιπτώσεις) αλλά αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι αν εμφανίσει κάτι το ζωάκι μας περιμένουμε να περάσει από μόνο του. Αυτό μπορεί να αποβεί καταστρεπτικό για την μετέπειτα υγεία του ακόμα και μοιραίο αλλά μπορεί να έχει και κάτι που μπορεί να μεταδώσει σε εμάς (πχ μύκητες) που καλό είναι να το φροντίσουμε από νωρίς.
Οπότε
1. Δεν αδιαφορούμε.
2. Δεν αποφεύγουμε την επίσκεψη στον κτηνίατρο.
3. Διαλέγουμε κτηνίατρο.

Εδώ αρχίζουν τα όργανα. Δυστυχώς η επιλογή κτηνιάτρου δεν είναι καθόλου εύκολη και ευχάριστη διαδικασία και συνήθως παίρνει αρκετό χρόνο να βρούμε αυτόν που μας ταιριάζει και του ταιριάζουμε. Ακόμη και αν σας συστήσουν κάποιον θα χρειαστεί σίγουρα να εφαρμόσετε την μέθοδο «δοκιμή και σφάλμα» σε μερικές περιπτώσεις.

Θα μοιραστώ μαζί σας τη δική μας εμπειρία για να καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ . Πριν μπούνε στη ζωή μου τα γατάκια (ένα, ένα) οι κτηνίατροι ήταν για μένα κάτι τύποι που ασχολούνταν με αγελάδες και κατσίκια -άκρως μπρουτάλ φυσιογνωμίες- ή υπάλληλοι του δημοσίου που είχαν να κάνουν με έλεγχους σχετικούς με τρόφιμα.

Αν με ρωτούσε κάποιος αν υπάρχει κτηνιατρείο στη γειτονιά μου δεν θα ήξερα να απαντήσω και υπάρχουν δυο σε απόσταση αναπνοής. Τέτοιο ρεζίλι…. Μόλις πήρα την Νεφέλη, άρχισα να ψάχνω για έναν κτηνίατρο στην περιοχή αρχικά για την πρώτη εξέταση και τα εμβόλια της. Εντάξει ρώτησα στη γειτονιά, στη γατοομάδα ,σε fora, πήρα κάποια ονόματα αλλά δεδομένης της κατάστασης μεταξύ μας (καμία διπλωματική επαφή) έμειναν στο συρτάρι για αρκετό καιρό.

Ξαναβγήκαν όταν άρχισε να ουρλιάζει από οίστρο και έπρεπε να πάει για στείρωση πριν από την εποχή που είχα στο μυαλό μου. Τότε διάλεξα έναν με κριτήριο ότι ήταν συστημένος σαν καλός γιατρός, τον είχαν χρησιμοποιήσει άνθρωποι φιλόζωοι και εμπιστοσύνης και ήταν σχετικά κοντά.

Δεν μπορώ να πω ότι δεν έμεινα ευχαριστημένη από τη δουλειά του. Ήταν σοβαρός, με βοήθησε πολύ με το άγχος, μου εξήγησε τη διαδικασία, τυπικός ,έμπειρος, καλός με τη γατούλα μου αλλά κατά τι ακριβός όπως διαπίστωσα εκ των υστέρων και ολίγον απόμακρος. Χαλάλι βέβαια αλλά σε περίπτωση που θα είχα θέμα με τα χρήματα θα με δυσκόλευε αυτή η επιλογή.

Τον κρατήσαμε, κάναμε εκεί τα εμβόλια και της Κουτσουπίτσας και τη δική της στείρωση. Μέχρι που μια φίλη μου συνέστησε μια γιατρό δυο τετράγωνα από το σπίτι μου. Πήγα να την δω γιατί είχε έρθει ο καιρός και για τις αποπαρασιτώσεις οπότε να μην έτρεχα μακριά για κάτι τόσο απλό. Αυτή η γιατρός είχε άλλο στυλ, πιο ευχάριστη και φιλική, πολύ πιο τρυφερή με τα ζώα και πολύ περισσότερο διαθέσιμη με την έννοια ότι μπορούσε να σε εξυπηρετήσει χωρίς ραντεβού, δεν δυσανασχετούσε να σε βοηθήσει ακόμα και για ψύλλου πήδημα, το ιατρείο της ήταν εξοπλισμένο και είχε καλύτερες τιμές αλλά κυρίως ήταν δίπλα. Τα μπαγλάρωνα και τα πήγαινα όποτε έβγαζαν έστω και ένα σπυράκι χωρίς να σκεφτώ που θα παρκάρω, τι κίνηση θα βρω, να κλείσω ραντεβού από πριν. Είχα βρει τη λύση μου ταιριάζαμε και σαν άνθρωποι, όλα καλά.

Βέβαια όσο γίνονται όλα αυτά δεν υπήρχε στη ζωή μου ο μικρός γατούλης (ο απρόσκλητος!!) και στην ουσία η ανάγκη που είχαν οι άλλες δυο για κτηνίατρο ήταν κοινωνική(!!!) και διόλου ουσιαστική καθότι υγιέστατες και δυνατές.

Ο μικρός όμως μας ήρθε με ένα πρόβλημα στο αναπνευστικό (κλασσικά για γατάκι) σε πολύ μικρή ηλικία (που δεν μπορεί να πάρει όλη τη διαθέσιμη γκάμα φαρμάκων) και σε αρκετά προχωρημένο βαθμό. Τότε ήταν 1,5 μηνών τώρα είναι 11 σχεδόν και το σήριαλ της θεραπείας του θα αποτελέσει αυτόνομο θέμα γιατί αξίζει τον κόπο. Σε περίληψη μόνο να πω ότι έχει κάνει του κόσμου τις αγωγές πάνω στις οποίες συμφωνούσαν και οι δυο που χρησιμοποιήσαμε αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Τις ακτινογραφίες του τις είδαν άλλοι τρεις που πάνω κάτω πρότειναν τα ίδια. Πρόσφατα πήγαμε να δούμε μια γιατρό που έχει μεγαλύτερη ειδίκευση στις γάτες (όπως μας πληροφόρησε καλά ψαγμένη πηγή) και μας πρότεινε ένα διαφορετικό συνδυασμό. Ακόμη είναι νωρίς αλλά δείχνει ότι δουλεύει. Θα δούμε εν καιρώ. Κρατάω μικρό καλάθι….

Το συμπέρασμα είναι παρόλα αυτά ότι πολύ δύσκολα βρίσκεις σε ένα γιατρό αυτό που ζητάς οπότε πρέπει να έχει κανείς μια λίστα από γιατρούς να συμβουλευτεί για μια δεύτερη γνώμη ή μια δύσκολη διάγνωση. Και πάντα να έχει ανοιχτές κεραίες να τσιμπάει ονόματα γιατρών που ειδικεύονται σε κάτι, συνεργάζονται με το πανεπιστήμιο έχουν σώσει γατιά κτλ.
Μέσες άκρες χρειάζεται ένας γιατρός
• Διαθέσιμο τις περισσότερες ώρες αν όχι να σας δει, να σας συμβουλέψει τι να κάνετε.
• Κοντά στο σπίτι σας για εμβόλια, αποπαρασιτώσεις, πρόχειρη εξέταση, τροφούλες η άλλα κτηνιατρικά, ακόμα αν είναι δυνατόν και για καφεδάκι…που να ξέρει το ιστορικό σας και τα ζωάκια σας και να είναι διαθέσιμος να συνεργαστεί με ένα συνάδελφο αν προκύψει ανάγκη.
• Κάποιον που να έχει εμπειρία με αδέσποτα και να δέχεται αδέσποτα ζώα ή φιλοξενίες, γιατί είναι και αυτά στο πρόγραμμα.

Αν κάποιος μπορέσει να τα πετύχει όλα σε ένα είναι φοβερά τυχερός και δεν το συζητώ, ζηλεύω. Εμείς τα μοιράσαμε. Και έτσι είναι καλά όμως.

• Κάποιον που να κάνει φιλοζωικές τιμές για τις δύσκολες μέρες.

Και εδώ θέλω να σταθώ. Το οικονομικό δεν πρέπει να στέκεται εμπόδιο για μια επίσκεψη στον κτηνίατρο. Μια μικρή έρευνα αγοράς μπορεί να μας αποκαλύψει γιατρούς με καλές τιμές για όλες τις υπηρεσίες ακόμη και για χειρουργεία. Είναι κρίμα να έχουμε ένα άρρωστο ζωάκι να υποφέρει για αυτό το λόγο. Υπάρχουν τέτοιοι γιατροί. Μπορούμε να συμβουλευτούμε μια φιλοζωική που σίγουρα θα ξέρει, να πάρουμε και μερικά τηλέφωνα, να πάμε και λίγο πιο μακριά αν χρειαστεί ,υπάρχουν λύσεις.

Στο κάτω κάτω αν εμείς είχαμε πρόβλημα και δεν μπορούσαμε να πληρώσουμε γιατρό θα πηγαίναμε σε μια εφημερία και ας ήταν ταλαιπωρία. Σίγουρα θα ήταν καλύτερα από το να υποφέρουμε σιωπηλά. Και μην ξεχνάμε ότι τα ζωάκια δεν μιλάνε και για κάποιον που δεν είναι εξοικειωμένος δεν δίνουν πολλές πληροφορίες για το τι ακριβώς τους συμβαίνει και πόσο υποφέρουν. Μετά από ένα χειμώνα παρατράγουδα έχω να σας πω ότι υποφέρουν αρκετά και όταν τα αγαπάς υποφέρεις και εσύ μαζί τους.

Επίσης, κάντε και μια δική σας πρόχειρη έρευνα γύρω από τη διάγνωση. Υπάρχουν άπειρες πληροφορίες διαθέσιμες στο internet και όχι μόνο. Ένας πληροφορημένος γατογονιός είναι σίγουρα καλύτερος συνομιλητής για ένα γιατρό και καλύτερος «ντετέκτιβ» συμπτωμάτων για το ζωάκι του. Χώρια που κακά τα ψέματα τους ψαρώνετε και λίγο που δεν είναι κακό!

Με τις υγείες σας και περαστικά (μας).

Παρένθεση.

Γιατί αναβάλλουμε για αύριο αυτό που μπορούμε να κάνουμε σήμερα;

Γιατί όλα είναι θέμα διάθεσης και ψυχολογίας .Όταν νιώθουμε καλά μπορούμε να κατακτήσουμε τον κόσμο δεν κουραζόμαστε εύκολα και είμαστε γεμάτοι ιδέες. Όταν συμβαίνει το αντίθετο ακόμα και η παραμικρή δουλειά ρουτίνας γίνεται βουνό και η απαίτηση να αποδώσεις γίνεται θηλιά στο λαιμό. Δικαιολογίες δεν υπάρχουν πια για τίποτα και ότι αφήνεις πίσω γίνεται μια σιδερένια μπάλα που σέρνεις μαζί σου και δεν μπορείς να χαλαρώσεις με τίποτα. Και πριν ξεμπλέξεις με αυτά έρχονται άλλα και άλλα και κάποια πράγματα μοιραία μένουν μισά για να δώσουν στην θέση τους σε άλλα που τελικά δεν άξιζε τον κόπο να πάρουν την προτεραιότητα από τα πρώτα….κτλ κτλ. Βέβαια οι άλλοι δεν έχουν καμία υποχρέωση να σε καταλάβουν και πιθανότατα αντιμετωπίζουν κάτι αντίστοιχο επίσης. Έτσι αναβάλλεις πράγματα με την ελπίδα ότι το αύριο θα είναι ευκολότερο ή καλύτερο και εν πάσει περιπτώσει θα έχεις την διάθεση να ασχοληθείς και να τα ολοκληρώσεις. Δυστυχώς κάποια πράγματα στη ζωή μας χρειάζονται προσπάθεια πνευματική αν όχι ψυχική για να τα διεκπεραιώσεις οπότε δεν μπορείς να κλείσεις το μυαλό σου και να τραβήξεις σιωπηλά κουπί.

Πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους που μπορούσαν να πειθαρχούν απόλυτα στις απαιτήσεις της ζωής τους.Μεγαλώνοντας χάνω ανεπιστρεπτί την ικανότητα να τους μιμούμαι. Το μόνο που σε ανακουφίζει σε αυτή την περίπτωση είναι να έχεις δίπλα σου ανθρώπους αγνούς και αισιόδοξους όπως ένα παιδί ή ζωάκια γιατί σκέφτονται απλά και σε επαναφέρουν σε όλα αυτά που είναι σημαντικά στη ζωή μας, υγεία, εξασφάλιση της επιβίωσης και αγάπη.
Θέλεις δεν θέλεις σου το τρίβουν στα μούτρα και σε πλαισιώνουν με μια τόσο ανακουφιστική ρουτίνα .Δεν τα νοιάζει αν έχεις πετύχει αποτύχει μαλώσει, στενοχωρήσει ή στεναχωρηθεί, πληρώσει ή πληρωθεί, ταλαιπωρήσει ή ταλαιπωρηθεί ή όλο αυτό το κουβάρι που γυρίζει μέσα στο μυαλό σου για το τι θα ξημερώσει την επόμενη μέρα και που αλλά κυρίως πως θα σε βρει, τα νοιάζει μόνο ότι είσαι εκεί!

Θα μπορούσα να προσθέσω σε αυτή την κατηγορία και την οικογένεια τους πολύ στενούς φίλους η τον/την σύντροφο αλλά αρχίζω να μην έχω καμία εμπιστοσύνη στα κίνητρα των ενηλίκων και σχεδόν ποτέ κάποιος από τους δίπλα μας δεν είναι σε τέλεια κατάσταση ώστε να αναλάβει να ξεκουράσει αναλαμβάνοντας λίγο από το ξένο βάρος. Οπότε τα παιδιά και τα ζωάκια είναι σίγουρα μια ασφαλής επιλογή. Για μένα τουλάχιστον.

Το παραπάνω κείμενο είναι ενδεικτικό. Το στέλνω στο κενό για να βγει από μέσα μου ένα βάρος γιατί κουράστηκα,τα άκουσα και είναι μέρες που μετανιώνω που δεν γύρισα πλευρό και βγήκα στον κόσμο.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ένα πλασματάκι στη ζωή μας μπορεί να κάνει μεγάλη διαφορά. Σου δίνει μια αίσθηση σκοπού και σε κρατάει στην επιφάνεια όταν νιώθεις ότι δεν σε νοιάζει πια και να πνιγείς. Σε κοιτάει με μάτια όλο αγάπη και απορία και όταν βλέπει ότι δεν αντιδράς νιαουρίζει και σου θυμίζει ότι είναι ώρα φαγητού ή σου δείχνει το παιχνίδι του ή τρίβεται στα πόδια σου γιατί από όλο το σπίτι θέλει να κοιμηθεί στην αγκαλιά σου. Και μαλακώνεις, ονειρεύεσαι, αισιοδοξείς ή απλώς χαλαρώνεις και ξεχνιέσαι και σίγουρα χαμογελάς και για μερικούς αυτό μπορεί να είναι και το πρώτο αληθινό χαμόγελο της ημέρας.

Υιοθετήστε ένα ζωάκι, είναι πραγματικά θεραπευτικό!!
(και πολύ πολύ φθηνότερο από την βοήθεια ενός ειδικού).

Σπίτι φιλικό προς τους χρήστες (όλους....)

*A cat friendly home*.





Οδηγός για αρχάριους.

Πριν πάρεις το γατάκι ή τα γατάκια που ονειρεύεσαι ψάχνεις στο Internet και όπου αλλού μπορείς, ρωτάς τι θα χρειαστείς και τελικά αποφασίζεις ψωνίζεις την προίκα του και το υποδέχεσαι ή και το ανάποδο. Σε γενικές γραμμές εστιάζεις στο γατάκι και τις ανάγκες που όντως έχει ή που νομίζεις ότι έχει αλλά αυτό θα το αναλύσουμε άλλη στιγμή.

Σου διαφεύγει όμως το σημαντικότερο(τουλάχιστον εμένα μου διέφυγε). Πώς να κάνεις το σπίτι σου φιλικό για τον καινούργιο ένοικο και πώς να τον προστατέψεις από κακοτοπιές και κινδύνους. Θα αφήσω έξω προς το παρόν το κεφάλαιο μπαλκόνι για πολλούς λόγους αλλά κυρίως γιατί μπορείς ,αν και δεν είναι το καλύτερο, να μην επιτρέψεις στο γατάκι να βγαίνει, κάτι που δεν γίνεται με το υπόλοιπο σπίτι.

Από τη φύση του και μόλις εξοικειωθεί με το χώρο ένα γατάκι θα πάει παντού είτε το πάρεις χαμπάρι είτε όχι και θα ασχοληθεί με τα πάντα και σίγουρα μπορείς να κλείσεις την πόρτα του δωματίου που θέλεις να υπάρχει ελεγχόμενη πρόσβαση αλλά πρέπει να είσαι έτοιμος και για την περίπτωση που θα ξεγλιστρήσει ο σατανάς μέσα από τα πόδια σου και θα μπει στο απαγορευμένο!!!

Σε γενικές γραμμές ισχύει ότι ισχύει και για τα μικρά παιδιά.

 Ένα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να σκεφτείς ανάλογα με την εποχή είναι τα ανοίγματα που έχει το σπίτι. Πόρτες ,παράθυρα, παραθυράκια, μπαλκονόπορτες πρέπει να υπάρχει τρόπος να είναι κλειστά ακόμα και όταν είναι ανοιχτά με μια σήτα ή με το εκείνο το πλαστικό δίχτυ που προστατεύει τα μπαλκόνια. Είναι καλύτερα να κάνεις μια μικρή έκπτωση στην αισθητική του σπιτιού τουλάχιστον στην αρχή, μέχρι να δεις τι θα γίνει παρά να ψάχνεις το γατάκι στη γειτονιά την επομένη. Στη δική μας περίπτωση ήμουν τυχερή που ακόμη ήταν χειμώνας όταν πήρα τη Νεφέλη που έτσι όπως ήταν τρομαγμένη θα είχε εξαφανιστεί σε dt από ανοιχτό παράθυρο. Επίσης προσέχεις να μην υπάρχει εύκολη πρόσβαση σε παράθυρα που ανοίγουν με ανάκληση όπως για παράδειγμα ένα τραπεζάκι ή γραφείο που να επιτρέπει στο γατάκι να φτάσει στο άνοιγμα της ανάκλησης εκείνο που χωράει το κεφάλι του.Γιατί θα το χώσει εκεί μέσα το κεφάλι του και υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να πνιγεί.
 Προσπαθείς να έχεις όσο το δυνατόν λιγότερα αντικείμενα πάνω σε τραπεζάκια και χαμηλά ράφια που μπορεί να πηδήξει και για να προστατέψεις αυτά αλλά και το γατάκι. Αν αρχίσεις να μαζεύεις σπασμένα ρεσω και ποτήρια δεν θα φταίει το γατί.
 Μαζεύεις τα καλώδια από τηλεοράσεις και υπολογιστές στον ειδικό σωλήνα ή όπως αλλιώς γίνεται φτάνει να μην κρέμονται λαχταριστά και έτοιμα για μασούλημα.
 Φροντίζεις να βάλεις την άμμο κάπου που να υπάρχει εύκολη και χωρίς εμπόδια πρόσβαση αλλά και σε χώρο που μπορείς εύκολα να καθαρίσεις εάν υπάρχει ατυχηματάκι ή αν η γατούλα σκάβοντας βγάλει όλη την άμμο από την αμμολεκάνη στο γύρω γύρω πάτωμα. Καλά είναι να την έχεις δίπλα σε κάποιο παράθυρο ή μπαλκονόπορτα για ευνόητους λόγους αλλά και για να μην ταξιδεύεις είτε την αμμολεκάνη είτε τα σκουπίδια για να καθαρίσεις.
 Βγάζεις μέχρι να γνωριστείτε πιο καλά με το γατάκι τα περσικά χαλιά, τις βουάλ κουρτίνες, την αντικέ πλεκτή κουβέρτα της γιαγιάς σου και γενικότερα ότι θα σε στεναχωρήσει πολύ εάν καταστραφεί και στρώνεις ένα φτηνό ριχτάρι πάνω στα έπιπλα. Απομακρύνεις επίσης κάθε τι βελούδινο, βελουτέ, σαγρέ και γενικότερα ότι ανήκει στην κατηγορία τριχοσυλλέκτης γιατί θα πάθεις εγκεφαλικό!!
 Μαζεύεις όλα τα μπουκάλια μπουκαλούδια από την τουαλέτα σου εκτός και αν θέλεις το άρωμά σου να αναβλύζει όχι από το λαιμό σου αλλά από το πάτωμα της κρεβατοκάμαρας.
 Δεν αφήνεις ακάλυπτο φαγητό, άπλυτα πιάτα σε ανοιχτό νεροχύτη.
 Ασφαλίζεις απορρυπαντικά και λοιπά δηλητήρια ώστε το γατάκι να μην έχει πρόσβαση σε αυτά.
 Εννοείτε ότι δεν αφήνεις ακάλυπτα και εκτεθειμένα κοσμήματα,cd γυμνά,λογαριασμούς και σημαντικά χαρτιά (εκκαθαριστικά εφορίας, επιταγές, βεβαιώσεις, λεφτά κτλ).Κλείνεις το laptop όταν φεύγεις.


Εάν έχεις φτάσει μέχρι εδώ και ήδη τρως τα νύχια σου με αγωνία ηρέμησε .Όλα αυτά είναι κυρίως προληπτικές ενέργειες αναγνωριστικού χαρακτήρα. Μόλις βρεθούν οι ισορροπίες όλα αυτά μπορούν να αλλάξουν και οι απαγορεύσεις χαλαρώνουν. Επίσης μπαίνει στη μέση και η εκπαίδευση και τα όρια που θα βάλει κανείς στο γατάκι του για μια αρμονική συμβίωση. Όλα γίνονται πιο εύκολα με τον καιρό. Όλα αυτά είναι πράγματα που εγώ έμαθα the hard way!!! Ένα προς ένα.

Επίσης η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία και μειώνει κατά πολύ τις παρεξηγήσεις και την δυσφορία που μπορεί να προκαλέσουν οι ζημιές μέσα στο σπίτι χτίζοντας μια καλύτερη σχέση με το ζωάκι.

Σήμερα μετά από 1 χρόνο και κάτι συγκατοίκησης σχεδόν τίποτα από τα παραπάνω δεν εφαρμόζουμε εμείς πια, δεν υπάρχει ανάγκη. Αλλά δεν έχω ξεχάσει την αγωνία μου όταν έβλεπα σπασμένα διακοσμητικά μην τυχόν έχουν κοπεί, ούτε τις ώρες που σφουγγάριζα το αφρόλουτρο που έσπασε πέφτοντας, ούτε τη μέρα που τις βρήκα να γλύφουν τα πιάτα που άφησε ο αδερφός μου στο τραπέζι αλλά ούτε τη μέρα που κυνηγούσα την Κουτσουπίτσα να της πάρω το πεντάευρο που μασουλούσε, ούτε και τα κλαμεράκια που έχανα με το κιλό για να τα βρω ανάμεσα στον καναπέ και τον μηχανισμό του κρεβατιού.

Η χειρότερη εμπειρία που είχα όμως γιατί δεν προνόησα ήταν στις πολύ αρχές με τη Νεφέλη. Ήδη έχω αναφέρει την κατάσταση που επικρατούσε με την μικρή μου όταν την πρωτοπήρα στο σπίτι. Μια λοιπόν από τις κρυψώνες της ήταν μια σωληνοειδής τρύπα στη γωνία που έκανε το έπιπλο της κουζίνας που φιλοξενεί τον νεροχύτη, με τον πάγκο. Εκεί σε αυτό το Γ που δημιουργείται ή γωνία ήταν κούφια χωρίς πρόσβαση από έξω παρά μόνο από κάτω από το έπιπλο από όπου και μπήκε. Στην προσπάθεια της όμως να χωθεί όλο και πιο βαθιά σφήνωσε στην τρύπα με το κεφάλι ενώ το κορμάκι της ήταν από έξω. Την πήραμε χαμπάρι επειδή άρχισε να νιαουρίζει. Ευτυχώς ήταν ο αδερφός μου και η κοπέλα του στο σπίτι και προσπαθούσαμε τρία άτομα να την βρούμε αρχικά και μετά να την απεγκλωβίσουμε.

Η επιχείρηση σωτηρία ξεκίνησε γύρω στις 8 το βράδυ για να ολοκληρωθεί κατά τις 1:30!!!! Αρχικά μπορούσαμε να την φτάσουμε αλλά όχι και να την βγάλουμε. Μας άφηνε να την αγγίξουμε και λέω μας γιατί πιάναμε βάρδιες. Μόλις προσπαθούσαμε να την τραβήξουμε στριμωχνόταν όλο και πιο βαθιά από την τρομάρα της. Να σπάσουμε το ντουλάπι από μέσα δεν γινόταν γιατί μπορεί να την τραυματίζαμε οπότε συνεχίσαμε το ίδιο βιολί μέχρι που ο αδερφός μου έχασε τελείως την υπομονή του, έβρισε θεούς και δαίμονες και κυρίως εμένα που δεν φρόντισα να βάλω κάτι στο άνοιγμα (τώρα έχω καρφώσει μια σανίδα!!!!),έβαλε ένα γάντι κουζίνας και την τράβηξε δυνατά και απότομα σαβουρντώντας την στο πάτωμα όπου η κοπέλα του και εγώ την κουκουλώσαμε με μια κουβέρτα. Το γατί ήταν ημιλιπόθυμο και εγώ έκλαιγα υστερικά. Ευτυχώς δεν είχε πάθει τίποτα αν και θα μπορούσε και ευτυχώς η κοπέλα του είναι κτηνίατρος και έτσι έστω και χοντρικά μπορούσε να εκτιμήσει την κατάσταση. Και έτσι κατάφερα για πρώτη φορά να την αγγίξω και να δούμε ότι είναι κοριτσάκι. Την αφήσαμε ελεύθερη λίγο αργότερα και την ακούγαμε να κλαψουρίζει κάτω από το κρεβάτι όλη τη νύχτα. Εκείνο το βράδυ όμως ανακάλυψε μια πιο ασφαλής και βολική κρυψώνα που τίμησε για πάρα πολύ καιρό (!!) την ντουλάπα.

Οπότε καταλαβαίνετε πόσο σημαντικό είναι πέρα από το χρώμα που θα έχει η γατοφόρος και το σχέδιο από το κρεβατάκι της, να προετοιμάσετε και το χώρο.

Πάρτε τα μέτρα σας για να μην θέλετε μετά να πάρετε τα βουνά……

Last but not least....

Τελευταίος και απρόσκλητος μπήκε στην παρέα μας ο Ριχάρδος ή Ταζ ή Μπίχλας. Το λιονταράκι μου είναι εξαιρετική περίπτωση που χωράει πάρα μα πάρα πολύ ανάλυση για το μέλλον. Προς το παρόν θα αφήσω τον ίδιο να σας συστηθεί και να σας πει μέσες άκρες την ιστορία του!!

"Βασικά καλησπέρα σας......

Εγώ πολλά δεν ξέρω, αυτό που ξέρω είναι ότι μια ωραία πρωία εκεί που έκανα τη βόλτα μου στα χωράφια και έψαχνα φαγάκι έπεσα πάνω σε ένα τύπο που με κοιτούσε περίεργα. Τον απέφυγα με μια κίνηση ματ αλλά ο μπαγάσας βρήκε τρόπο και με τσουβάλιασε. Με έχωσε σε ένα φορτηγάκι και με ξεφόρτωσε σε μια κοπέλα στη Σαλονίκη λένε. Εγώ δεν ήμουν όμως να με δει γυναίκα, τίγκα στον ψύλλο, ξεμαλλιασμένος ,αδύνατος, άστα. Η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν όμως οτι ο τύπος που λέγαμε έμασε μαζί και έναν κολλητό απο τα πέριξ οπότε μας παράτησε μαζί στην κοπέλα και έφυγε. Αυτή με φάνηκε λίγο βαρεμένη αλλά όχι επικίνδυνη. Λάθος φίλε λάθος. Αφού σταμάτησε τα γουτσου γούτσου μας τραβάει ένα ψέκασμα μας έκανε λούτσα χάλια μαύρα και εγώ δεν ξέρω αν με πιάνεις δεν είναι του μπάνιου δικέ μου.

Μας έβαλε σε τσίλικο απαρτεμαν παρεούλα, φαγάκι νεράκι και τα σχετικά. Με τον καιρό φύγαν οι ψύλλοι, βγάλαμε μαλλί, βάλαμε κιλά, ο κολλητός καλό παιδί αλλά μια μέρα πήγε για τσιγάρα και δεν ξαναγύρισε. Μετά άκουσα οτι βρήκε άλλο πολύ καλό σπιτάκι και έτζασε, χωρίς ούτε ένα γειά, τι να πώ,τέλοσπάντων.

Καπάκι με πιάνει ένα κρύωμα,μύξα και κακό,φτέρνισμα, χάλια. Με παίρνει αυτή η κοπέλα που λέτε (καλό κορίτσι τελικά εξυπηρετικότατο) και με πάει στη γιατρό. Αλλο φρούτο κι αυτή, με πλακώσαν στις ενέσεις,με τάραξαν το ποπουδάκι. Με πιάνουν τα νεύρα μου και αρχινάω τις τσιρίδες. Δεν σταμάτησα ούτε όλο το βράδυ να τσιρίζω. Δεν θα μου εξηγήσει κανείς τι κόλπα είναι αυτά.

Την άλλη μέρα τα έπαιξα πια, με βρήκε το πρωι βραχνιασμένο κουρέλι η κοπέλα και σκιάχτηκε. Με βούτησε όπως ήμουν με έχωσε στο κλουβάκι και με πήγε αλλού. Μόλις μπήκαμε στο αλλού κατάλαβα οτι την έβαψα. Με πλησιάζουν δυο τέρατα, με μυρίζουν, η μια φεύγει (γλίτωσα λέω γιατί την είδα και πιο μπαμπάτσικια) η άλλη η σαφρακιασμένη λύσσαξε. Χου απο δω χου απο κει πατούσια τσιρίδες.Ίσα μωρη ποια είσαι μας είπες. Η δίποδη αγχώθηκε την έπιασα εγώ ,αλλά αφού δεν με βγάζει κάνω τουμπεκί στο κλουβάκι και περιμένω.

Για να μην μακρυγορώ, βγήκα το τσέκαρα το μέρος , ωραίο τσαρδάκι και τα κορίτσια καλά κατα βάθος. Η χοντρούλα και η δίποδη δηλαδή αν και με τρέχει στην αλλη κάθε τόσο για ένεση (αμάν αδερφέ μου). Φαγάκι έχουμε ,ζέστα και χάδια, χλιδή. Αν έλειπε και η στρίτζω ή Τζουτσουκίτσα πως διάολο τη λένε θα ήμαν άρχοντας. Δεν βαριέσε εγώ είμαι large την προσκαλώ και για παιχνίδι της κολλάω κιόλας αλλά μπα. Ούτε σαν αδέρφι δεν θέλει να με δει. Βρε portokalogata power της λέω εγώ χου με λέει αυτή. Γυναίκες.

Με τον καιρό βέβαια τα ψιλοβρηκαμε. Whatever, φαι να έχουμε και χάδια φίλε αυτό είναι το νόημα της ζωής.

Peace........
Ριχάρδος Ταζίδης
Ο σπόρος

Κουτσουπίτσα forever!!

Η Κουτσουπίτσα ήταν το turning point της μικρής μας ιστορίας.

Μπήκε στη ζωή μας σαν σίφουνας και άλλαξε τα πάντα!! Αν και δυο μηνών σποράκι είχε τον τσαμπουκά και τον χαρακτήρα να μας στρώσει όλους και να μας φέρει στα νερά της. Ακόμη και σήμερα παραμένει σταθερά αρχηγός της αγέλης μας και σφυγμός της γατοοικογένειας. Τώρα βέβαια έχει και ανταγωνισμό αλλά προς το παρόν τον κανονίζει.

Η Κουτσουπίτσα είχε κάνει μεγάλη καριέρα στα σπίτια των εθελοντών της Γατοομάδας που την βρήκε όταν ήταν πολύ πολύ μικρούλα. Όπου και αν φιλοξενήθηκε ξεχώρισε για την κοινωνικότητα και την προσαρμοστικότητα της και για τον εξαιρετικό χαρακτήρα της. Παιχνιδιάρα ,έξυπνη, περίεργη και καταφερτζού μπορούσε από μωρό να σε κάνει δικό της. Θυμάμαι ακόμη την πρώτη φορά που πήγα να την δω στο σπίτι της Έλενας. Με υποδέχτηκε προσωπικά και μάλιστα όταν την πήρα αγκαλιά με μύρισε γύρισε μια βόλτα στην αγκαλιά μου και κοιμήθηκε στα πόδια μου. Δεδομένης της κατάστασης που είχα στο σπίτι με την Νεφέλη αυτά ούτε στα όνειρα μου τα έβλεπα πια και συγκινήθηκα πάρα πολύ. Δεν ήταν παραπάνω από μια χούφτα γατάκι…. Λόγω της ιδιαιτερότητας της όπως φαντάζεστε η Κουτσουπίτσα είχε πάρα πολλούς μνηστήρες αλλά επειδή εμείς ήμασταν η πιο απελπισμένη περίπτωση κερδίσαμε και η Γατοομάδα την κατοχύρωσε σε εμάς. Έτσι ενάμιση μήνα περίπου από την άφιξη της Νεφέλης ήρθε η Κουτσουπίτσα.

Αυτή τη φορά ήμουν οργανωμένη και αποφασισμένη να μην κάνω τα ίδια λάθη. Η προσαρμογή της μικρής έγινε επιστημονικά!!! Πήρα ένα μεγάλο λαγόκλουβο και την έβαζα μέσα τις ώρες που έλειπα από το σπίτι για να μπορεί να την πλησιάσει η Νεφέλη χωρίς να την τραυματίσει ή να την τρομάξει γιατί είχαν και μια διαφορά τάξης μεγέθους!!! Ο Δαυίδ και ο Γολιάθ!!! Όταν ήμουν σπίτι ούτως η άλλως η Νεφέλη ήταν εξαφανισμένη οπότε άφηνα την μικρή ελεύθερη να εξερευνήσει το καινούργιο της σπίτι. Εκείνη βέβαια την ενδιέφερε ο χώρος, εγώ το φαί της αλλά κυρίως την ενδιέφερε η Νεφέλη γιατί είχε μεγαλώσει σε ένα σπίτι γεμάτο γατάκια για να παίζει και δεν ήθελε να είναι μόνη της. Ετσι λοιπόν γυρνούσε μέσα στο σπίτι και ξετρύπωνε την άλλη, ρουφιανεύοντας όλες τις κρυψώνες της μία προς μια. Έτσι και εγώ τις έκλεινα μια προς μια και άφησα μόνο δυο, τις πιο εύκολα προσβάσιμες σε μένα. Τις πρώτες μέρες ήταν δύσκολα τα πράγματα και κυρίως το βράδυ γιατί η Κουτσουπίτσα δεν ήθελε να είναι κλεισμένη στο κλουβάκι και έκλαιγε μέχρι να την πάρει ο ύπνος. Η δική μου καρδία βέβαια χίλια κομμάτια και για ύπνο ούτε λόγος. Κοιμόμουν γύρω στις 4 και ξυπνούσα στις 7 από τα κλάματα επίσης γιατί ξυπνούσε η μικρούλα και διαμαρτυρόταν. Τι γινόταν εκείνες τις ώρες που κατάφερνα να κοιμηθώ δεν το έμαθα ποτέ. Αυτό που ξέρω είναι ότι από την τέταρτη μέρα και έπειτα επειδή δεν ήξερα και τι γίνεται μεταξύ τους έβαλα το βράδυ την μικρή στο κλουβάκι για ύπνο αφού είχε αποκοιμηθεί στην αγκαλιά μου αλλά δεν έκλεινα το πορτάκι και πήγα για ύπνο με το ένα μάτι ανοιχτό. Γύρω στις τρεις άκουσα ένα βραχνό κχχχχχχχχχχχχχ. Σύρθηκα στο άλλο άκρο του κρεβατιού όσο πιο αθόρυβα μπορούσα για να μην με καταλάβουν και εξαφανιστεί η Νεφέλη και τις είδα. Στεκόντουσαν φάτσα με φάτσα σε θέση μάχης και η μεγάλη έκανε κχχχχχ στην μικρή. Η μικρή δε προσπαθούσε να πλησιάσει την μεγάλη αλλά όταν ένιωσε απειλή της έχωσε δυο ψιλές και υποχώρησε. Κυνηγήθηκαν γύρω από το κλουβάκι και ξανασταμάτησαν η μια απέναντι στην άλλη. Ξανά η Νεφέλη κχχχχ και φεύγει.Η μικρή τρέχει από πίσω της και της βουτάει την ουρά. Γυρνάει απότομα η μεγάλη την κοιτάει και τρέχει να κρυφτεί. Η μικρή δεν την ακολουθεί, βρίσκει ένα ποντίκι στο χαλί και αρχίζει να παίζει. Κάπου μετά γιατί από αυτό το έχασα μάλλον με πήρε ο ύπνος κρεμασμένη ανάποδα στο κρεβάτι. Το πρωί πάντως σηκώθηκα να βρω την Κουτσουπίτσα να παίζει σώα και αμέριμνη με άλλο ποντίκι και αποφάσισα να πάρω το ρίσκο να την αφήσω όλη μέρα έξω. Εξάλλου ήταν αγωνίστρια. Και ο Θεός βοηθός….

Από εκείνη την μέρα και μετά η εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Σε λίγες μόνο μέρες η Νεφέλη άρχισε να βγαίνει και την μέρα από τις κρυψώνες τις και να παίζει με την μικρή αλλά και με τα παιχνίδια που η κακομοίρα μάλλον δεν ήξερε να χρησιμοποιήσει πριν έρθει η μικρή μουσίτσα που ήταν πλήρως ενημερωμένη για όλο το στοκ του JUMBO. Βέβαια σε κάθε περίπτωση σε απόσταση ασφαλείας από εμένα και με την προϋπόθεση ότι δεν θα κουνηθώ από την θέση μου. Ένα τσικ να έκανα εξαφανιζόταν για το υπόλοιπο της ημέρας. Το βράδυ όμως γινόταν πάρτι στο σαλόνι. Τι κυνηγητά, τι παλέματα, τι παιχνίδια. Οι δύο τους τα πήγαιναν περίφημα και έτσι τουλάχιστον κατάφερα το μισό από αυτό που ήθελα να πετύχω. Έδωσα μια παρεούλα στην Νεφέλη και την έβγαλα από τα ανήλιαγα ,ήθελα να πιστεύω ότι ήταν καλύτερα πια ίσως και ευτυχισμένη. Αλλά μεταξύ μας υπήρχε ακόμη τεράστια απόσταση. Τουλάχιστον είχα την μικρή να ζουλάω και να παρηγοριέμαι!!!

Εννοείται ότι στο μεταξύ η ιστορία μας είχε γίνει καθημερινό σήριαλ σε for a και ήμασταν και σε ανοιχτή γραμμή με την Γατοομάδα. Μπορεί αυτό να φαίνεται υπερβολικό και τώρα μετά από ένα χρόνο που κάθομαι και τα σκέφτομαι ξανά όντως φαντάζει λίγο too much αλλά αυτό είναι το αποτέλεσμα του να προσπαθείς να κάνεις υπεύθυνα κάτι δυστυχώς. Δεν ντρέπομαι καθόλου για τις χαζές ερωτήσεις που έκανα ούτε που για 2 μήνες δεν είχα άλλο νταλκά και συζήτηση. Τώρα απολαμβάνω όλη αυτή την επένδυση και σε χρόνο και σε κόπο και σε ψυχή και σε ξενύχτι. Έτσι ένιωσα και στο πετσί μου τι θα πει ζωντανό πλάσμα και όχι λούτρινο κουκλάκι και βεβαιώθηκα ακόμη περισσότερο ότι ναι ήμουν έτοιμη να κάνω θυσίες και να συμβιβαστώ στην καθημερινότητα μου για να έχω ένα ,δυο πια ζωάκια. Και επίσης να πάρω την ευθύνη για τα λάθη μου. Και μετά το διάστημα προσαρμογής όλα ήταν πιο εύκολα. Έμενε μόνο να δω τι θα γίνει με το Νεφελάκι που ακόμη μου το έπαιζε δύσκολη. Αλλά πια είχα πιο πολύ πίστη στον εαυτό μου και θα την κατάφερνα.

Και ούτε μια μέρα δεν πέρνα που να μην σκεφτώ πόσα πολλά χρωστάω στο μικρό πορτοκαλί τερατάκι μου που με σκλάβωσε για πάντα…….:)))))

Νεφέλη απο την αρχή..

Η φωτό είναι απο πολύ αργότερα....


Ας τα πάρουμε λοιπόν από την αρχή.

Πρώτη και καλύτερη στο σπίτι και την καρδιά μου μπήκε η Νεφελίτσα!! Εδώ βέβαια μπορεί να φαίνεται σαν τρίτη πρωταγωνίστρια αλλά αυτό έχει να κάνει με το χαρακτήρα της που είναι ήρεμος και υποχωρητικός και δεν μπορεί με τίποτα να ανταγωνιστεί την τρέλα με κορδέλα που έχει το πορτοκαλί λόμπυ.

Ξεκινώντας λοιπόν να ψάχνω γατάκι εκείνη την εποχή για να πω την αλήθεια δεν είχα ιδέα ότι είναι τόσο εύκολο να το βρεις στο διαδίκτυο. Βρήκα βέβαια μερικά γατάκια τα οποία ήταν από παλιές αγγελίες ή στην Αθήνα ή γενικά δεν βόλευε να έρθουμε σε επαφή. Φυσικά οι δικοί μου που ήξεραν ότι ψάχνω γατάκι μου έλεγαν ότι θα μου δώσουν από το χωριό τους, γατιά να θέλω, βράζει ο τόπος και άλλα. Δεν ξέρω πως ακριβώς το είχα αντιληφτεί τότε αλλά μου φαινόταν λογικό και περίμενα να φιλοτιμηθεί κάποιος από αυτούς να μου φέρει ένα «δικό» μας γατάκι. Η μάλλον δυο γατάκια γιατί είχα αποφασίσει εξ αρχής να πάρω δύο για να προσαρμοστούν καλύτερα και να έχουν παρέα το ένα το άλλο. Υπήρχε η περίπτωση να βρω και δυο αδερφάκια που το θεωρούσα ιδανικό. Δεν με ένοιαζε ιδιαίτερα το φύλο ούτε το χρώμα αν και είχα μια προτίμηση στις τιγρίτσες. Ακριβώς αυτό λοιπόν μου υποσχέθηκε ένας φίλος ότι θα μου φέρει. Δυστυχώς βέβαια δεν είναι όλοι τυπικοί στις υποσχέσεις τους και αναγκάστηκα να περιμένω αρκετό καιρό για δυο μικρές αδερφούλες. Τόσο που τελικά πήρα μόνο την μια γιατί ένα αυτοκίνητο πρόλαβε να πάρει τη ζωούλα της άλλης ,μιας πανέμορφης ταρταρουγίτσας. Κάπως έτσι λοιπόν μπήκε στη ζωή μου η Νεφελίτσα.

Η Νεφελίτσα ήταν μια γατούλα που μεγάλωσε στην αυλή ενός χωριού μαζί με τη μαμά και τα αδέρφια της και μπόλικο άλλο σόι από ανεξέλεγκτες γεννήσεις σε ημιάγρια κατάσταση. Δεν ήταν εξοικειωμένη με τους ανθρώπους ,αν και την τάιζαν, επιπλέον όταν ήρθε στα χέρια μου είχε ήδη διαμορφώσει ένα χαρακτήρα, ήταν περίπου 5-6 μηνών. Αυτό βέβαια μπορεί να μην σημαίνει και τίποτα αλλά ένα ημιάγριο γατάκι αυτής της ηλικίας που δεν ξέρει από ανθρώπους δεν είναι γάτα για αρχάριους. Και θα σας εξηγήσω τι εννοώ. Πρώτον θέλει ειδική διαχείριση (άρα γνώση) από την στιγμή που θα έρθει στο σπίτι, ένα τόσο ξένο για αυτήν περιβάλλον, δεύτερον θέλει εκπαίδευση για να εξοικειωθεί με αυτό και με τους ανθρώπους και τρίτον θέλει υπομονή.

Από τα παραπάνω τρία μόνο την υπομονή είχα οπότε όπως καταλαβαίνετε έκανα κορυφαία λάθη με την Νεφέλη. Πρώτα και καλύτερα μόλις τη έφερα σπίτι ,απίστευτα στρεσαρισμένη και τρομοκρατημένη μέσα στο γατοφόρο της περίμενα να βγει να κάνει μια βόλτα γύρω γύρω και μετά να την ταΐσω και να έρθει να κοιμηθεί στην αγκαλιά μου!!! Μπορεί και να γινόταν έτσι τα πράγματα στην ονειροχώρα αλλά η πραγματικότητα ήταν ,και λογικά, πολύ διαφορετική. Το γατάκι μόλις το αμόλυσα μέσα στο σπίτι έτρεξε να κρυφτεί στο πρώτο ανήλιαγο μέρος που μπόρεσε να βρει και δεν ξαναβγήκε. Τις επόμενες δυο εβδομάδες τις πέρασε με το να ανακαλύπτει καινούργιες και πιο απόκρυφες κρυψώνες και φυσικά δεν την είδα. Πέρα από κάποιες ουρές και σκιές αυτή ήταν η επαφή μας τις πρώτες 20 μέρες κοντά!!! Έφαγε πρώτη φορά μετά από 4 μέρες και ήξερα ότι είναι ζωντανή από τις λειψές κροκέτες στο πιατάκι και τα δωράκια που μου άφηνε στην άμμο. Το περισσότερο διάστημα δεν μπορούσα καν να την βρω (έχω και μάρτυρα και μάλιστα ειδικό) . Όταν ανακάλυπτα μια κρυψώνα έβρισκε άλλη και ήταν συνέχεια χαμένη. Έβγαινε μόνο όταν κοιμόμουν ή έλειπα. Όπως καταλαβαίνετε ήμουν απελπισμένη!!! Και γιατί δεν μπορούσα να την έχω κοντά μου και γιατί δεν υπήρχε πρόοδος μεταξύ μας και γιατί ένιωθα ότι τυραννιέται το ζωάκι δεν ήταν αυτή η ζωή που ήθελα να του προσφέρω αλλά κυρίως γιατί ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ.

Απευθύνθηκα σε fora και έτσι ήρθε στο δρόμο μου η γατοομάδα και όχι μόνο. Δοκίμασα και προσπάθησα να εφαρμόσω όλες τις συμβουλές που μου έδωσαν αλλά δεν πέτυχα και πολλά πράγματα. Η Νεφέλη εξοικειώθηκε με το χώρο και έγινε expert στο να μου ξεφεύγει σε κάθε περίπτωση. Για να φανταστείτε το χάλι μου ένα μήνα κοντά δεν ήξερα αν είχα γατούλα ή γατούλη. Το πως το ανακαλύψαμε θα σας το πω άλλη στιγμή. Αφού λοιπόν έκανα ότι μπορούσα είχα μόνο μια ακόμη επιλογή. Ένα δεύτερο γατάκι που να ξέρει από ανθρώπινο περιβάλλον μπας και γίνει τίποτα.

Τι έπρεπε να έχω κάνει για να αποφύγω όλα αυτά;

Να φροντίσω να πάρω τη γνώμη ανθρώπων που ξέρουν από γάτες και την συμπεριφορά τους και να μην μείνω στο στερεότυπο των κινουμένων σχεδίων της γάτας που γουργουρίζει μπροστά στο γάλα και κοιμάται στην αγκαλιά σου. Είχα προβλέψει μέχρι και για το υγρό που καθαρίζουν τα αυτάκια ,είχα αγοράσει ένα σκασμό πράγματα και δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι το ζώο με έβλεπε σαν απειλή και όχι σαν μαμά. Την ξερίζωσα από το σπίτι της και την έχωσα στο δικό μου και περίμενα και ευχαριστώ… Όχι κιουρία μου δεν παίζεται έτσι το παιχνίδι.

Καταρχάς έπρεπε να την έχω περιορίσει είτε στο γατοφόρο είτε σε ένα μεγάλο κλουβάκι είτε στο μπάνιο για να νιώσει ασφάλεια μέσα σε ένα χώρο που μπορεί εύκολα να ελέγξει και μετά να την κάνω να συνηθίσει την παρουσία μου συνδυάζοντας την αρχικά με το τάισμα και αργότερα με το παιχνίδι και όχι με τον μπόγια. Να αφήσω την φυσική της περιέργεια να λειτουργήσει και να την ωθήσει στο να μάθει το σπίτι και εμένα. Να της δώσω χώρο και χρόνο και να σεβαστώ το πώς νιώθει η κακομοίρα. Αν τα έκανα όλα αυτά θα είχα πολύ πιο εύκολα και γρήγορα πετύχει να έχω ένα ευτυχισμένο γατάκι αντί να ταλαιπωρήσω και αυτήν και εμένα μήνες. Κάποια από εκείνα τα κατάλοιπα ακόμη και σήμερα τα λουζόμαστε.
Τα καταφέραμε βέβαια αλλά όχι μόνες μας. Κάποια στιγμή ήρθε το ιππικό!!!!

Αντί προλόγου......

Καλωσορίσατε στην γατοπεριπετεια!!

Το blog αυτό γεννήθηκε για πάρα πολλούς λόγους μετά από σχεδόν ένα χρόνο σκέψης. Τόσο είναι και το διάστημα της κοινής μου συμβίωσης με τα υπέροχα πλάσματα που λέγονται γάτες. Για την ακρίβεια 14, 13 και 9 μήνες γατί δεν πήγα από το 0 στα 3 αμέσως…

Κάθε μέρα που περνούσε ήταν και μια περιπέτεια αλλά και μια απορία. Μια χαρά αλλά και μια δυσκολία. Το ταξίδι μας είχε πολλές χαρές αλλά και πολλές λακκούβες. Σκοπός μας είναι να μοιραστούμε αυτό το ταξίδι και όλα όσα το πλαισιώνουν για να γελάσουμε, να συγκινηθούμε, να ευαισθητοποιηθούμε, αλλά κυρίως για να παρουσιάσουμε real time όσα περνάει και σκέφτεται και βιώνει κάποιος που ζει με γατούλες.

Όταν μπήκαν στη ζωή μου τα γατάκια (τότε….γατάρες τώρα) το μόνο που ήξερα από γάτες είναι ότι έχουν 4 πόδια και ότι θέλω να ζήσω μαζί με μια .Μη με ρωτάτε γιατί αυτό είναι ολόκληρο κεφάλαιο για να μην πω βιβλίο(θα επανέλθουμε….). Μέσα από forum ,βιβλία, άρθρα και γιατρούς αλλά κυρίως από ανθρώπους που είχαν γάτες έμαθα πάρα πολλά πράγματα και κατάφερα να σταθώ στο ύψος τον περιστάσεων.

Σε ένα μεγάλο βαθμό θέλω να ανταποδώσω αυτή τη βοήθεια και να βοηθήσω με τη σειρά μου όσους θέλουν ή σκέφτονται να μπουν στον μαγικό κόσμο της ζωής με ένα κατοικίδιο αλλά διστάζουν γιατί έχουν αναπάντητα ερωτήματα και αμφιβολίες για το αν θα τα καταφέρουν, το ύψος της δέσμευσης και μύρια όσα άλλα.

Ένα θα σας πω ,τα πράγματα είναι πιο εύκολα από ότι τα φανταζόμαστε φτάνει να είμαστε ενημερωμένοι και να ενεργούμε από αγάπη και με υπομονή.Αν περάσει το διάστημα προσαρμογής τα αγαπάς τόσο πολύ που μπορεί να συμβιβαστείς με πράγματα που ποτέ δεν φανταζόσουν.Τίποτα δεν συγκρίνεται με την αίσθηση ότι προσφέρεις σε ένα πλασματάκι που σε έχει ανάγκη.

Η ζωή με ένα ζωάκι σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, πιο υπεύθυνο και ευέλικτο.

Και εμένα μου τα έλεγαν και τα θεωρούσα κλίσε (και μάλιστα μελό!!) αλλά τώρα που είμαι από την άλλη πλευρά του ποταμού ξέρω ότι είναι πέρα για πέρα αλήθεια.

Θέλω να ευχαριστήσω την Ασημίνα για την βοήθεια και πολλά άλλα και όλες τις γατοφίλες μου στα forum και εκτός που μου έδωσαν απαντήσεις και κουράγιο αλλά και με άκουγαν χωρίς να κρίνουν. Ένα ευχαριστώ φυλάω και τις άλλες φίλες μου που υποστήριξαν την απόφασή μου χωρίς να συμφωνούν 100%.

Θα επανέλθουμε λοιπόν σύντομα με τις απαραίτητες συστάσεις και φωτό.

Δέστε τις ζώνες σας και ξεκινάμε!!!

Α και για όσους χαμογελούν ειρωνικά ,ένα έχω να πω «ποτέ μη λες ,ποτέ»