Είπαμε ότι οι γάτες είναι ζώα που αγαπάνε τη ζέστη αλλά αυτό έχει και όρια. Τις τελευταίες εβδομάδες έχουμε λιώσει …οικογενειακώς….. Μας έχει πιάσει η ζέστη για τα καλά και είμαστε να πεθάνουμε όλοι, τετράποδοι και δίποδη.
Ήδη από εχθές το βράδυ έχουμε πέσει σε κατατονία. Γύρισα σπίτι από τη δουλειά για να τις βρω και τις τρεις ξαπλωμένες στα πλακάκια σαν ψόφιες. Η Νεφέλη στην στάση χαλάκι, μπρούμυτα με ανοιχτά πόδια χέρια, η Κουτσουπίτσα στην στάση εσταυρωμένος, ανάσκελα με χέρια πόδια ανοιχτά και ο μικρός στο πλάι να γυρίζει πλευρό κάθε τρεις και λίγο λες και ψήνεται στο γκρίλ.
Και οι τρεις όμως με κοίταξαν με το ύφος "μην κάνεις κανένα αστείο και χουφτώσεις με τέτοια ζέστη, δεν θα πάρεις πίσω το χέρι σου... παράτα μας".
Έτσι έπιασα και εγώ θέση στον καναπέ αν και πολύ θα ήθελα να ξαπλώσω επίσης στα πλακάκια.
Τα βραδάκια που μας κάνει τη χάρη να δροσίσει και όχι πάντα αρχίζουν κάπως να κουνιούνται τα καημένα. Όλη την υπόλοιπη μέρα είναι βυθισμένα σε ένα λήθαργο τόσο που τσεκάρω που και που αν αναπνέουν. Κλιματισμό δεν έχουμε, εκ πεποιθήσεως οπότε ελπίζουμε να μας βρει νωρίς το φθινόπωρο.
Μέχρι τότε βολευόμαστε όπως όπως με μια μεγάλη πετσέτα θαλάσσης βρεγμένη μέσα σε μια σκάφη.
Αυτό είναι το αυτοσχέδιο γατοκλιματιστικό μας.
Την ιδέα την πήραμε από
http://mycat.e-steki.gr/showthread.php?t=24226
Μια μια μπαίνουν μέσα για λίγη ώρα και δροσίζουν το κορμάκι τους στο νωπό ύφασμα γιατί πια δεν έχουν το κουράγιο να γλειφτούν. Άλλες φορές πάλι βουτάνε μόνο τα πατούσα στο μπολάκι με το νερό μήπως και ανακουφιστούν από τη ζέστη.
Άλλες φορές βουτάνε τα πατούσια για κακό σκοπό……
Τις προάλλες για παράδειγμα η μικρή διαβολίτσα μου ανακάλυψε ένα παιχνίδι που μας έκανε άνω κάτω όλο το απόγευμα. Βουτούσε τα χεράκια της στο μπώλ του νερού και μετά σφαλιάριζε τη Νεφέλη. Μια δύο τρείς τσατίστηκε κι αυτή και άρχισε ένα γατομαλλιοτραβηγμα ανευ προηγουμένου. Γρατσουνιές ,δαγκωνιές, φωνές ,χοουυυυ,κουτρουβάλημα μέσα στο σπίτι. Αφού πρώτη φορά αναγκάστηκα να τις χωρίσω και μέσα σε πέντε λεπτά ξαναγίναν κουβάρι.
Και γενικότερα είναι κακόκεφες –πολλά νεύρα λέμε- αλλά μήπως και εγώ νιώθω καλύτερα; Υπομονή θα δροσίσει που θα πάει;
Μένουμε στη σκιά, πίνουμε άφθονο νεράκι και αποφεύγουμε τις μετακινήσεις Αυτό το τελευταίο το μάθαμε the hard way!!!! Όταν μια προγραμματισμένη επίσκεψη στον γιατρό κόντεψε να ξεκάνει το κακόμοιρο το αγοράκι μου. Ξεκινήσαμε ντάλα μεσημέρι και μέχρι να φτάσουμε είχε αρχίσει να λαχανιάζει τόσο πολύ που τον βγάλαμε ημιλιπόθυμο από το αυτοκίνητο.
Το πόσο τρόμαξα δε λέγεται αλλά καλά να πάθω. Τώρα δεν υπάρχει περίπτωση να επαναληφθεί το ίδιο σκηνικό.
Θα βγαίνουμε μόνο τα βράδια, σαν γάτες….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου