"Και αφού γλιτώσαμε απο το θάνατο ας πιάσουμε μεροκάματο σε πιο ασφαλές σημείο..."
Σήμερα πρωι πρωι έχασα 10 χρόνια απο τη ζωή μου!! Πόσο τυχερή ήταν η μικρή μου και πόσο τυχερή εγώ.... Ας είναι καλά η γιαγιά μου που μας γλιτωσε και τις δυο!!!
Παίρνω που λέτε τo κάλυμμα του κρεβατιού να το τινάξω. Το τυλίγω, το κουβαλάω προς το μπαλκόνι , τίποτα το παράξενο. Η Νεφέλη και ο μικρός τρώνε το φαγητό τους, όλα καλά. Και χτυπάει το κινητό που συμπτωματικά ήταν μπροστά μου στο τραπέζι την ώρα που έβγαινα- η γιαγιά μου.
Αφήνω ένα λεπτό το ριχτάρι να το σηκώσω και βλέπω να βγαίνει η Κουτσουπίτσα απο μέσα, άνετη σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Δεν την κατάλαβα οτι ήταν εκεί, ούτε αντέδρασε την ώρα που το μάζευα.Βιαζόμουν και εγώ να φύγω για τη δουλειά και δεν το άνοιξα απλά το πήρα όπως ήταν ζαρωμένο στα πόδια του κρεβατιού.
Αν δεν σήκωνα το τηλέφωνο θα την τίναζα απο το μπαλκόνι.
Έμεινα να την κοιτάω και δεν πίστευα τι θα είχε συμβεί παραλίγο!!!! Δεν ήξερα αν ήθελα να την φιλήσω ή να τη πνίξω με τα ίδια μου τα χέρια!!!! Βέβαια το μπαλκόνι είναι χαμηλό και πιθανότατα να μην υπήρχε πρόβλημα αλλά το ρισκάρεις;;
Τώρα πια ότι και αν είναι να κάνω πρώτα θα μετράω κεφάλια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου