"Εννοείτε οτι δεν διανοούμαστε να χρησιμοποιήσουμε νερό...εμείς τουλάχιστον"
Ένα από τα πρώτα θέματα που προκύπτουν όταν πάρεις μια γατούλα είναι το όνομα.
Μα πώς να την βγάλω τώρα;;;; Είναι σημαντικό, πρώτον γιατί όλα τα πλάσματα παίρνουν μια ταυτότητα , μια οντότητα με το όνομα τους. Είναι κάτι που τα συνοδεύει σε όλη τους την ζωή και στην καλύτερη περίπτωση τα αντιπροσωπεύει κιόλας . Τώρα θα μου πείτε σιγά μην καταλαβαίνει η γάτα το όνομα και την σημασία του. Η πικρή αλήθεια είναι ότι αν δεν το χειριστεί σωστά κανείς η γατούλα του δεν μαθαίνει να το ακούει. Άλλες φορές όμως που νομίζεις ότι δεν το ακούει μια χαρά το ξέρει αλλά δεν την ενδιαφέρει να ανταποκριθεί. Εν πάση περιπτώσει το όνομα είναι σημαντικό.
Η δική μου συμβουλή, αν δεν υπάρχει ένα όνομα …ας πούμε Μπάμπης … που λατρεύετε και θα το βάζατε ακόμα και σε θηλυκό γατί. Περιμένετε… Δείτε πρώτα τον χαρακτήρα του, τα χούγια και τις ιδιαιτερότητες του και μετά αποφασίζετε το καλύτερο όνομα.
Χρόνος υπάρχει και δεν υπάρχει λόγος να πάρει το όνομα το παππού η της γιαγιάς ντε και καλά. Αφήστε χρόνο στον εαυτό σας να γίνει δημιουργικός. Έτσι αποφεύγετε τον πρώτο σκόπελο να δώσετε ένα όνομα που ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα. Επίσης έχετε στο μυαλό ότι αν πρόκειται για μικρό ζωάκι , θα μεγαλώσει οπότε το τζιτζικουλίνι μπορεί να μην είναι κατάλληλο ίσως, και λίγο κάπως ……για ένα γατί άνω των 5 κιλών.
Άλλος ένα σκόπελος είναι οι μόδες. Από αυτές δεν γλιτώνουν ούτε οι άνθρωποι γι’αυτό γέμισε ο τόπος Αλέξανδρους, Κωνσταντίνους, Άννα- Μαρίες, και Λυδίες πέρα από τα all time classic ελληνικά ονόματα. Και στα ζωάκια το ίδιο ισχύει πως ήταν κάποτε το Αζορ και το Τζίμης τώρα είναι άλλα ευφάνταστα πλην όμως επαναλαμβανόμενα ονόματα όπως Μπιζού, Νεφέλη, και άλλα πολλά. Αυτό βέβαια δεν είναι απαραίτητα κακό αλλά χάνει σε πρωτοτυπία.
Τρίτος και τελευταίος σκόπελος που έχω εντοπίσει είναι να δοθεί ένα όνομα με βάση κάποιο από τα ιδιαίτερα φυσικά χαρακτηριστικά του γατιού ή γενικότερα την εξωτερική του εμφάνιση. Και αυτό γιατί πολύ συχνά τα φαινόμενα απατούν….
Θα μου πείτε που κολλάνε τώρα όλα αυτά. Είναι λάθη που έκανα προσωπικά και θα ήθελα να μοιραστώ το γιατί. Την πρώτη μου γατούλα, την Νεφελίτσα μου την έβγαλα Νεφέλη γιατί έτσι την φανταζόμουν, δεδομένου ότι στην αρχή δεν την πολύ έβλεπα. Επειδή γεννήθηκε και κάπου στον Οκτώβρη που για κάποιον ακατανόητο λόγο είναι ο αγαπημένος μου μήνας την είχα παρομοιάσει με τα πρώτα γκρίζα σύννεφα του Οκτώβρη δίνοντας της μια απόκοσμη και σχεδόν μεταφυσική αιθέρια διάσταση πασπαλισμένη από ολίγον goth και μαγικά στοιχεία. Την θεωρούσα σύνδεσμο μεταξύ του κόσμου των ψυχών και των θαυμάτων και τα σμαραγδένια μάτια της πύλες για άλλη διάσταση.
Η πράξη και ο χρόνος έδειξαν ότι η Νεφέλη είναι ένα απλό ,λαϊκό κορίτσι με μεγάλες ευαισθησίες και ανεπτυγμένο μητρικό ένστικτο , ολίγον ντροπαλή, έξυπνη αλλά και ελαφρώς κουτοπόνηρη, δειλή και ήσυχη και προτιμάει σαφώς το Φιφίκα (εκ του Νεφέλη) που της ταιριάζει και περισσότερο. Δεν έχει τίποτα το υπερφυσικό και το μόνο φαινόμενο που την συνοδεύει είναι του στατικού ηλεκτρισμού. Έχει όμως μεγάλη διαίσθηση αλλά πάλι δεν είναι καθόλου goth, μάλλον προς το ελαφρολαικό τείνει με Ρέμο στο τσακίρ την κόβω. Οπότε μας έμεινε το Φιφικα εκ του Νεφέλη.
Η Κουτσουπίτσα πάλι ήρθε στο σπίτι βαφτισμένη Κουτσουπίτσα . Χαριτωμένο και ζουζουνιάρικο όνομα που εκείνη την εποχή που ήταν δυο μηνών περίπου της ταίριαζε γάντι. Ήταν παιχνιδιάρα, χαδιάρα και πολύ μα πολύ γλυκιά. Επίσης έδειχνε αμυδρώς ότι το ακούει οπότε και δεν της το άλλαξα. Ήθελα να την πω Δάφνη αλλά δεν πειράζει έμεινε φόρος τιμής το όνομα της σε αυτούς που την μεγάλωσαν. Μοιραία η Κουτσουπίτσα όμως έγινε περί τα 6,5 κιλά και τους 56 πόντους χωρίς την ουρά!!! Και από γλυκό γατάκι χούφτας έγινε η Κοζα Νόστρα. Αφού μόλις μπω στο σπίτι πρέπει πρώτα να φιλήσω το πατούσι της στο ρετιρέ του γατόδεντρου και μετά να έχω την άδεια να ασχοληθώ με όλα τα άλλα. Η Νονά μας διαφεντεύει και μας βάζει σε σειρά και καθορίζει τα περιθώρια που θα κινούνται όλοι. Και την λένε Κουτσουπίτσα…. Είναι ολόγον fail δεν είναι;; Εμείς την φωνάζουμε The Boss πάντως.
Για τον Ταζ τώρα είναι άλλη ιστορία. Εκεί ξεκίνησε την καριέρα του σαν Ριχάρδος γιατί όταν τον περιμαζέψαμε μικρό ήταν σαν λιονταράκι σε μικρογραφία. Ακριβώς όμως….. Και μάλιστα 1,5 μηνών σκατουλάκι έκανε τσαμπουκά σε αδέσποτο χρονιάρη γάτο γιατί φοβήθηκε να μην του φάει το φαί του. Από εκεί κόλλησε και το λεοντόκαρδος γιατί το περιστατικό ήταν όντως μοναδικό. Βεβαίως το θάρρος απεδείχθη ότι προέκυπτε αποκλειστικά και μόνο από το πάθος του για το φαγητό. Και μιλάμε για αρρωστημένο πάθος. Κάθε φορά που του έβαζα φαγητό ορμούσε και έτρωγε με ήχο. Γιαμ γιαμ μιαμ μιαμ γρρρρρρ μαμ νιαμ νιαμ γιαμ γρρρρρρ. Εκτος από κοιλιόδουλος δε, ήταν και μεγάλο γυφτάκι και τρελό ζητιανάκι. Είναι ικανός να ακολουθεί κάποιον κλαίγοντας για να τσιμπήσει ένα μεζεδάκι. Οπότε που βασιλικές περηφάνιες και αξιώματα. Το ηχητικό εφέ από πάνω του έδωσε το λαμπρό όνομα Ταζ εκ του γνωστού κινουμένου σχεδίου που του πάει γάντι.
Με την τρίτη το πετύχαμε. Καλή επιτυχία και στους υπόλοιπους…που ψάχνουν ένα όνομα για την αιωνιότητα…….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου